ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΑΝΥΠΟΜΟΝΟΣ

ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΑΝΥΠΟΜΟΝΟΣ

Θα κου­ρα­στείς. Η ψυ­χή σου θα ’χει συ­νο­δοι­πό­ρο την α­γω­νί­α. Δεν θα μπο­ρείς να την ε­ξου­σιά­ζεις.

Πιο βα­ριά, πιο δύ­σκο­λα θα ο­λο­κλη­ρώ­νεις τα κα­θή­κο­ντά σου...

Σί­γου­ρα και στο πε­ρι­βάλ­λον σου θα δη­μιουρ­γείς ε­κνευ­ρι­σμό και α­νη­συ­χί­α. Για­τί να υ­πο­φέ­ρεις ά­δι­κα;

Τί­πο­τε δεν γί­νε­ται γρη­γο­ρό­τε­ρα και κα­λύ­τε­ρα με την α­νυ­πο­μο­νη­σί­α. Ί­σα-ί­σα, που «η α­τυ­χί­α δα­νεί­ζε­ται το ο­ξύ­τα­το κε­ντρί της απ’ αυ­τή».

Η α­δι­καιο­λό­γη­τη α­νυ­πο­μο­νη­σί­α, η βι­α­σύ­νη, κα­τα­στρέ­φει τις με­γάλες προσ­πά­θειες και δεν ε­ξα­σφα­λί­ζει την ε­πι­τυ­χί­α. Α­ντί­θε­τα, η ε­πι­στη­μονι­κή έ­ρευ­να, η ε­φεύ­ρε­ση, η ε­πί­δο­ση, η διά­κρι­ση, α­παι­τούν πο­λύ­χρο­νη ά­σκη­ση και υ­πο­μο­νή.

Ι­διαί­τε­ρα στον πνευ­μα­τι­κό α­γώ­να η α­νυ­πο­μο­νη­σί­α έ­χει αρ­νη­τι­κά α­πο­τε­λέ­σμα­τα.

Α­παι­τεί­ται ε­πι­μο­νή και υ­πο­μο­νή για την κα­τά­κτη­ση της α­ρε­τής.

Η α­νυ­πο­μο­νη­σί­α εί­ναι η κα­τα­στρο­φή της δύ­να­μης, ε­νώ η υ­πο­μο­νή το στή­ρι­γμα της α­δυ­να­μί­ας και «συ­στα­τι­κό της με­γα­λο­φυ­ί­ας».

Εί­ναι βέ­βαια και θέ­μα χα­ρα­κτή­ρος η α­νυ­πο­μο­νη­σί­α, αλ­λά με την άσκη­ση, τον α­γώ­να και προ πά­ντων την καλ­λιέρ­γεια της ε­μπι­στο­σύ­νης στον Θε­ό, μπο­ρεί να κα­τα­φέ­ρει κι έ­νας α­νυ­πό­μο­νος να με­τα­βλη­θεί σε δη­μιουρ­γι­κά, ά­οκνο και δρα­στή­ριο τύ­πο, χω­ρίς άγ­χος και με­τα­μέ­λειες.

Η α­νυ­πο­μο­νη­σί­α σκο­τει­νιά­ζει το μέλ­λον.

Η α­νε­κτι­κό­τη­τα και η υ­πο­μο­νή κρα­τά το μυ­στι­κό της ε­πι­τυ­χί­ας.

Ο ε­θνι­κός μας ποι­η­τής Διο­νύ­σιος Σο­λω­μός τρα­γου­δά: «Με­γά­λο πράμα η υ­πο­μο­νή. "Αχ! μας την έ­πεμ­ψε ο Θε­ός. Κλει θη­σαυ­ρούς κι ε­κεί­νη».

Εί­ναι η τέ­χνη της ελ­πί­δας.

Αν δεν εί­σαι... μη γί­νε­σαι α­νυ­πό­μο­νος!